.gif){kind=small}
داشت که هر روز بعد از ظهر يک ساعت روي تختش که کنار تنها پنجره اتاق بود
بنشيند ولي بيمار ديگر مجبور بود هيچ تکاني نخورد و هميشه پشت به هم اتاقيش
روي تخت بخوابد. آنها ساعتها با هم صحبت ميکردند؛ از همسر، خانواده،
خانه، سربازي يا تعتيلاتشان با هم حرف ميزدند و هر روز بعد از ظهر، بيماري
که تختش کنار پنجره بود، مينشست و تمام چيزهائي که بيرون از پنجره
ميديد، براي هم اتاقيش توصيف ميکرد. پنجره، رو به يک پارک بود که درياچه
زيبائي داشت. مرغابيها و قوها در درياچه شنا ميکردند و کودکان با قايقهاي
تفريحيشان در آب سرگرم بودند. درختان کهن، به منظره بيرون، زيبيايي خاصي
بخشيده بود و تصويري زيبا از شهر در افق دور دست ديده ميشد. همانطور که
مرد کنار پنجره اين جزئيات را توصيف ميکرد، هم اتاقيش جشمانش را ميبست و
اين مناظر را در ذهن خود مجسم ميکرد و روحي تازه ميگرفت. روزها و هفتهها
سپري شد. تا اينکه روزي مرد کناز پنجره از دنيا رفت و مستخدمان بيمارستان
جسد او را از اتاق بيرون بردند. مرد ديگر که بسيار ناراحت بود تقاضا کرد که
تختش را به کنار پنجره منتقل کنند. پرستار اين کار را با رضايت انجام داد.
مرد به آرامي و با درد بسيار، خود را به سمت پنجره کشاند تا اولين نگاهش
را به دنياي بيرون از پنجره بيندازد. بالاخره ميتوانست آن منظره زيبا را
با چشمان خودش ببيند ولي در کمال تعجب، با يک ديوار بلند مواجه شد! مرد
متعجب به پرستار گفت که هم اتاقيش هميشه مناظر دل انگيزي را از پشت پنجره
براي او توصيف ميکرده است. پرستار پاسخ داد: ولي آن مرد کاملا نابينا بود
فرمايند: گاهي هواپيما براي فرود امدن به طرف فرودگاه مي آيد ولي به او پيغام مي دهند به علت شلوغ بودن،و فرود آمدن هواپيماهاي زيادي در فرودگاه فعلا فرود آمدن ممکن نيست،شب قدر هم،ملائکه بر قلب ما نازل مي شوند لکن جاي خالي براي فرود آمدن پيدا نمي کنند (زيرا قلب ما پر از محبت دنيا و خانه و ماشين و پست و مقام و پول و ثروت و حب معروفيت و حب مشهوريت و غيره است) لذا بر ميگردند.قلب خودت را از غير خدا خالي کن تا نور خدا و ملائکه خدا بر قلب تو نازل شوند . شخصي به حضرت امير مومنان علي (ع) عرض کرد شما چگونه به اين مقام رسيديد حضرت فرمود:جلوي در خانه دل نشستم و غير خدا را راه ندادم.
